Je bent in 1992 uit Iran vertrokken. Hoe was het om hier in Nederland aan te komen?

De Europese cultuur en in het bijzonder de Nederlandse cultuur waren mij niet volkomen onbekend. Ik wist er veel van door boeken en films. Er is niet echt een groot cultuurverschil, ook al wordt dat door velen verondersteld. Het verschil zit hem vooral in details. En zulke details in sommige gewoontes, normen en waarden, vielen mij direct op. Door mijn opvoeding en mijn eigen levensstijl kon ik de overeenkomsten vertroetelen en van de verschillen leren. Ik maakte de goede eigenschappen direct de mijne en probeerde ook de mooie kant van mijn eigen cultuur ten tonele te brengen. Dus, aanpassen ging van een leien dakje, zonder dat ik daarbij mijn oorsprong heb verloren.

In 2004 verscheen je bundel Esfahan, mijn hoopstee. Kun je daar wat meer over vertellen?

Esfahan, mijn hoopstee is mijn eerste dichtbundel en bestaat uit 37 gedichten. Ik heb deze gedichten in vijf jaar tijd geschreven. In die periode had ik meer dan 120 gedichten voltooid, maar de uitgever (Bornmeer, Leeuwarden) heeft een keuze gemaakt van gedichten die verband met elkaar hielden. De rode draad was 'verleden' en deze bundel was voor mij zonder meer een afrekening met mijn eigen verleden. Achteraf vind ik het wel jammer dat er een aantal goede gedichten niet is opgenomen vanwege die rode draad. Ik zie liever afwisseling in een dichtbundel.

Poëzie als afrekening met het verleden... Wat beoog je nog meer met het schrijven van gedichten?

Lees verder

Onderweg

Met een vlinderjas

twee goudvissenen

een koffer vol blauw

stap ik de stilte in;

reis rond in de lucht.

Af en toe logeer ik bij de wind

wandel ik met de maan

of schommel op een blad.

Niets is me afgenomen

behalve alles.

Ik reis naar binnen en buiten

dichtbij gefluister en ver van kabaal.

Ik reis dromerig naar mijn einde:

het vliegen.